باکو، پایتخت جمهوری آذربایجان، بزرگترین شهر و همچنین بزرگترین بندر
این کشور است. این شهر بر ساحل غربی دریای خزر در شبه جزیره آبشوران قرار دارد و
یکی از مناطق نفتخیز جهان میباشد. باکو پر جمعیّتترین شهر قفقاز است. وجود
تعداد بسیاری از پارکهای ساحلی و برگزاری برنامههای متعدد هنری از جمله موسیقی،
تئاتر و اپرا جذبه خاصی به این شهر دادهاست.
بخش قدیمی شهر باکو همراه با برج و حصار قلعه شهر به خوبی از سدههای
میانه بجا مانده و یکی از آثار ثبت شده در یونسکو به عنوان میراث فرهنگ جهانی است.
جمعیت شهری در ابتدای سال ۲۰۱۲ میلادی ۳٬۲۰۲٬۳۰۰ نفر
برآورد شده است. در ابتدای سال ۲۰۰۳ بیش از ۱۵۳ هزار نفر از آوارگان داخلی (ناشی از جنگ قره باغ) و همچنین ۹۴ هزار نفر پناهنده خارجی در این شهر علاوه بر جمعیت اصلی وجود داشتهاند.
در سال ۲۰۰۷ و در نشست وزرای فرهنگی اعضای سازمان
کنفرانس اسلامی، باکو به عنوان پایتخت فرهنگ اسلامی برای سال ۲۰۰۹ اعلام شد. در سال ۲۰۰۰ بخش قدیمی باکو بعلاوه سرای شروانشاهان
(به ترکی آذربایجانی، شیروانشاهلار سارایی) و قلعه دختر به عنوان میراث جهانی
یونسکو به ثبت رسیدهاند. باکو دارای ۱۱ منطقه
شهری (اداری) شامل عزیزبایف، بیناغدی، قاراداغ، نریمانف، نسیمی، نظامی، صبالی،
صابونچی، ختایی، سوراخانی و یاسامال و نیز ۴۸ شهر میباشد.
شهرهای بناشده در جزایر موجود در خلیج باکو و شهر صخرههای نفتی یا نفت داشلاری که
در دریا ساخته شدهاند و خارج از باکو و در داخل دریای خزر قرار دارند جز این ۴۸ شهر میباشند.
ریشهشناسی
نام باکو نامی پهلوی میباشد که از بادکویه گرفته شده است. باک از بک
و بغ گرفته شده است به معنی خدا میباشد رواج نام بادکوبه که در فارسی گفتاری و آن
را برآمده از شرایط طبیعی شهر میدانند نسبتاً جدید است. جمعیت ترک زبان از عنوان
باکی استفاده میکنند که پس از رسمی شدن زبان ترکی آذری رسمیت یافتهاست. ریشه نام
باکو همانند قدمت ناحیه مسکونی ناروشن است. سرزمینی که بعدتر به عنوان شروان
شناخته شد و باکو بندر و بعدتر پایتخت آن بود، در شرق اران، همان سرزمین قدیمی
آلبانیای قفقاز واقع شدهبود. ساکنان اصلی اران غیر ایرانی و غیر ترک بودند با
اینحال در شروان تأثیر قابل ملاحظه ساسانیان به خصوص در نوار ساحلی از باکو تا
دربند وجود داشت و بنابراین نظریاتی که ریشه نام را از بگاوان به معنی جایگاه خدا
میدانند نامحتمل نیستند.
تاریخچه
اولین شواهد مستند مرتبط با باکو به قرن ششم میلادی برمی گردد و از
آنجا که از آن زمان اغلب بخشی از شاهنشاهیهای ایرانی بودهاست، پیوند تاریخی با
آنها دارد. پس از این که زمین لرزهٔ بزرگی در قرن ۱۲ میلادی شماخی پایتخت شروانشاهان را ویران نمود، آهسیتان اول باکو را
به عنوان پایتخت جدید برگزید. در زمان ساسانیان حضور و نفوذ عنصر ایرانی در کرانههای
اران از تالش و باکو تا دربند بسیار قوی و چشمگیر بود. در دورهٔ شروانشاهان، باکو
بخشی از شروان بود. شروان مانند بقیهٔ اران بخشی از سرزمین آذربایجان نبود.
آذربایجان به منطقهٔ جنوب رود ارس گفته میشد. باکو پایتخت شیروانشاهان در سدههای
۱۴ و ۱۵ میلادی
بود و بعد بخشی از ایران صفوی شد. حکومت عثمانی در قرن ۱۶ میلادی طی دورهای کوتاه به قسمت اعظم قفقاز از جمله باکو حاکم بود.
نادرشاه افشار توانست این قسمت از آران، گرجستان و منطقهٔ ارمنستان فعلی را دوباره
به ایران بازگرداند. در جنگهای ایران و روس در زمان فتح علی شاه این ناحیه بر
اساس عهدنامه گلستان و ترکمانچای از ایران جدا و به دست روسها افتاد و باکو در
اواخر قرن نوزدهم و دههٔ اول قرن بیستم از بزرگترین مناطق تولید نفت جهان بود.
مهمترین دانشگاههای باکو
دانشگاه دولتی باکو
دانشگاه دولتی اقتصاد آذربایجان
آکادمی دولتی نفت آذربایجان
دانشگاه علوم پزشکی آذربایجان
دانشگاه زبان آذربایجان
آکادمی مدیریت عمومی
آکادمی دیپلماتیک آذربایجان
هدف از سفر به کشور آذربایجان
چنانچه هدف شهروندان خارجی و افراد
بدون تابعیت از سفر به جمهوری آذربایجان یکی از موارد زیر باشد، ویزا از نوع عادی
برای آنان صادر خواهد شد:
·
- تجارت و
بیزنس
·
- تحصیل و
یا علمی و آموزشی
·
- کار و
اشتغال
·
- توریسم یا
گردشگری
·
- فرهنگی
هنری و یا ورزشی
·
- نیات بشر
دوستانه
·
- ملاقات
فامیلی
·
- پزشکی و
معالجه
نظر، تجربه و سوال خود را با ما در میان بگذارید
اینجا دیده می شوید!
با ثبت نظر، انتقادات و پیشنهادات خود، در انتخاب دیگران سهیم باشید.